ความเป็นมาของกรุงเทพมหานคร

          กรุงเทพมหานคร เมืองหลวงของประเทศไทยและเป็นเมืองที่มีประชากรอาศัยอยู่อย่างหนาแน่นที่สุดในประเทศอีกด้วย  โดยพื้นที่บริเวณกรุงเทพมหานครเดิมที่เป็นที่ตั้งของเมือง ธนบุรีศรีสมุทร

          ในสมัยกรุงศรีอยุธยานั้น เมืองธนบุรีศรีสมุทร ได้ถูกใช้เป็นเมืองหน้าด่านคอยดูแลเก็บภาษีเรือสินค้าทุกลำที่ผ่านเข้าออกมาทำการค้าขายกับประเทศไทย

          ต่อมาเมื่อถึงคราวกรุงศรีอยุธยาแตกในปี พ.ศ. 2310 และสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชได้ทรงกอบกู้เอกราชกลับคืนมา  หลังจากนั้นจึงได้ทรงสถาปนา กรุงธนบุรี ขึ้นเป็นราชธานีในวันที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2313  แต่เนื่องจากกรุงธนบุรีมีสภาพเป็นเมืองอกแตก โดยมีแม่น้ำเจ้าพระยาไหลผ่าน เป็นเหตุให้สมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก (ทองด้วง) มีความคิดที่จะย้ายเมืองไปยังฝั่งตะวันออกของแม่น้ำเจ้าพระยา เพื่อให้ง่ายต่อการป้องกันและรักษาเมืองยามมีศึกสงคราม

          หลังจากสิ้นรัชกาลของ สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช  สมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก  จึงได้ขึ้นเสวยราชสมบัติเป็น  พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช  ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์จักรี  และทรงมีพระราชดำริว่า ฟากตะวันออกของกรุงธนบุรีมีชัยภูมิที่ดีกว่าตะวันตก  เพราะมีลำน้ำเป็นขอบเขตอยู่กว่าครึ่ง  หากข้าศึกยกมาติดถึงชานพระนคร  ก็จะต่อสู้ป้องกันได้ง่ายกว่าอยู่ข้างตะวันตก  จึงโปรดเกล้าฯ ให้สร้างพระนครใหม่ทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำเจ้าพระยา  ทรงประกอบพิธียกเสาเมืองขึ้นเมื่อวันที่ 21 เมษายน พ.ศ. 2325 และได้ทรงประกอบพิธีปราบดาภิเษกในวันที่ 13 มิถุนายน พ.ศ. 2325

          ต่อมาในรัชสมัยของ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 4) ทรงเปลี่ยนชื่อพระนครจาก บวรรัตนโกสินทร์ เป็น อมรรัตนโกสินทร์ และมีฐานะในการปกครองส่วนท้องถิ่นเป็นจังหวัดพระนคร

          ต่อมาเมื่อวันที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2514 ในสมัยรัฐบาลของจอมพลถนอม กิตติขจร  ได้รวมเอาจังหวัดพระนคร และ จังหวัดธนบุรี เข้าด้วยกันเป็นนครหลวงกรุงเทพธนบุรี  และภายหลังการปรับปรุงการปกครองใหม่ เมื่อวันที่ 14 ธันวาคม พ.ศ. 2515 จึงได้เปลี่ยนชื่อเป็น  กรุงเทพมหานคร.